پانسمان آلژینات چیست؟ کاربرد و مزیت ژل آلژینات در بهبود زخم

آلژینات یک پلیمر زیستی است که به دلیل خواص مطلوب آن مانند سازگاری زیستی و غیر سمی بودن کاربردهای پزشکی زیادی دارد. تا به امروز در کاربردهای ترمیم زخم مورد استفاده بوده است. می توان از پانسمان آلژینات برای ترمیم زخم استفاده کرد. از آلژینات برای تهیه اشکال مختلف مواد برای پانسمان زخم مانند هیدروژل، فیلم، فوم، نانوالیاف و در فرمول های موضعی استفاده شده است. پانسمان آلژینات قادر به جذب مایع اضافی زخم، حفظ محیط مرطوب فیزیولوژیکی و به حداقل رساندن عفونت های باکتریایی در محل زخم است.

اثر درمانی ژل آلژینات نسبت به سایر پلیمرهای مورد استفاده در ترکیب با آلژینات، ماهیت اتصال دهنده های متقاطع مورد استفاده، زمان اتصال عرضی، ماهیت مواد جانبی مورد استفاده، ترکیب نانوذرات و عوامل ضد باکتریایی موثرتر است. مقاله حاضر در نشریه جهان شیمی فیزیک مقاله ای تحت عنوان پانسمان آلژینات برای آگاهی بیشتر شما آماده کردیم.

پانسمان آلژینات چیست

آلژینات یک بیوپلیمر است که به طور طبیعی وجود دارد. آنیونی است و از جلبک دریایی قهوه ای به دست می آید. به راحتی در دسترس، زیست سازگار و غیر سمی است. پانسمان زخم تهیه شده از آلژینات با محیط مرطوب و کاهش عفونت های باکتریایی، که عوامل مهمی در بهبود زخم هستند، مشخص می شود.

آلژینات از جلبک های قهوه ای (Phaeophyceae) ، Ascophyllum nodosum ، Laminaria hyperborea ، Laminaria japonica ، Macrocystis pyrifera و Laminaria digitate استخراج می شود. این ترکیب از گولورونات و مانورونات تهیه شده است. این نسبت به منبع آن بستگی دارد.

شامل یک واحد از پیوند β-d-mannuronate (M) و α-l-guluronate (G) است. واحدها از توالی G (GGGGGG) و توالی M MMMMMM) ) و تناوبی از GMGMGM) ) تشکیل شده اند. آلژینات ها دارای نسبت های مختلف و توالی بقایای M و G هستند. خصوصیات فیزیکی و وزن مولکولی آنها را تعیین می کند. تشکیل ژل مبتنی بر آلژینات می تواند در عدم حضور دما تشکیل میشود.

آلژینات تجزیه پذیر ساخته شده از جلبک دریایی قدمت آن حداقل پنجاه سال است. آلژینات تجاری موجود از سال ۱۹۸۳ در دسترس است. آلژینات هایی که اغلب در زخم های دارای ترشح زیاد استفاده می شوند. از انواع جلبک های دریایی در سراسر جهان برای ساخت این پانسمان استفاده می شوند.

تشکیل پانسمان ژل آلژینات

پانسمان ژل آلژینات را می توان با پیوند عرضی یونی با کاتیون ها یا با بارش اسیدی به دست آورد. ژل شدن آلژینات با اتصال مشارکتی کاتیونهای دو ظرفیتی و نواحی بلوک G پلیمر با کاهش دمای G باقی می ماند.

علاوه بر کاتیون های دو ظرفیتی مانند یون های Ca و غیره برای آلژینات شدن، اتصال زنجیره های G در طرف مقابل باعث ایجاد یک حفره الماسی شکل می شود که حاوی یک حفره آب دوست است که یون های Ca را با استفاده از اتم های اکسیژن از گروه های کربوکسیل به صورت چندگانه متصل می کند. هماهنگی این پیکربندی منجر به شکل منطقه اتصال جعبه تخم مرغ می شود. این پیکربندی را می توان با استفاده از انواع دیگر کاتیون های دو ظرفیتی به دست آورد.

نقش یون در تشکیل ژل آلژینات

کاتیون ها می توانند به توالی واحد های مختلف غیر از واحد G در آلژینات متصل شوند. تشکیل ژل های آلژینات همچنین می تواند در حضور یونهای سه ظرفیتی مانند Al و Fe رخ دهد و اتصال کاتیونهای سه ظرفیتی با آلژینات بیشتر شده و در مقایسه با کاتیونهای دو ظرفیتی یک شبکه ژل فشرده ایجاد می شود.

تشکیل ژل آلژینات می تواند توسط ژلاتین خارجی یا داخلی ایجاد شود. این دو روش فوق در نحوه ورود یونهای اتصال عرضی به پلیمر آلژینات متفاوت است. در ژلاتین داخلی، قرار گرفتن آلژینات در برابر کاتیونها کنترل می شود و در نتیجه توزیع همگن آلژینات در هیدروژل ایجاد می شود.

آلژینات از طریق پیوند عرضی محلول آن با کلسیم، منیزیم، باریم، سرب، کادمیوم، کبالت، روی، نیکل، منگنز، یونهای استرانسیوم و غیره برای ایجاد ژل تهیه می شود. ورق های متخلخل خشک شده را به صورت فوم یا پانسمان فیبری تشکیل دهید.

آلژینات می تواند مایع زخم را به صورت خشک جذب کرده و ژل هایی را تشکیل دهد که می تواند عفونت های باکتریایی را به حداقل برساند. در نتیجه باعث اپیتلیالیزاسیون سریع و تشکیل بافت دانه ای می شود. اثر ایمونوژنیک آلژینات تحت تاثیر میزان بلوک M قرار می گیرد. آلژینات حاوی بلوک M بالا باعث ایجاد سایتوکین در مقایسه با آلژینات با بلوک G بالا می شود. وجود ناخالصی ها می تواند واکنش ایمنی زا را القا کند.

ترکیب پانسمان آلژینات

استفاده اولیه از آلژینات شامل الیافی از آلژینات کلسیم بود که به شکل پشم گوسفند تشکیل شده بود. این ساختار با اتصال الیاف تشکیل شده است. وقتی پانسمان با خون یا ترشح آغشته شود محکم تر خواهد شد.

آلژینات می تواند ۱۵-۲۰ برابر وزن خود در ترشحات جذب کند و در طیف وسیعی از محصولات از جمله ورق های صاف، طناب و روبان تولید می شود. از پانسمان های طناب دار و روبان برای بسته بندی زخم های حفره ای استفاده می شود. در حالی که ورقه های تخت روی زخم های سطحی استفاده می شود. برخی از کالاها چسب اضافی دارند. اما از پانسمان دومی برای عدم تحرک آلژینات استفاده می شود.

آلژینات سدیم به جهت بهبود خاصیت ژل شدن پانسمان استفاده میشود. سایر محصولات با استفاده از آلژینات خشک شده در یخ، ثبات را افزایش می دهند. ماهیت ژل بستگی به گروههایM ، G و MG موجود در آلژینات دارد.

آلژینات با گروههای M بیشتر ظاهری شبیه روبان و ژلی نرمتر و منعطف تر دارد. پانسمان آلژینات غنی از G یک ژل شبیه زنجیره و کمان دار ایجاد می کند که کندتر شکل می گیرد. پانسمان آلژینات غنی از G به راحتی از بین می رود. در حالی که آلژینات غنی از M تمایل به حل شدن دارد. توجه: این آلژینات های محلول هرگز نباید در مجرای سینوسی یا زخم باز قرار داده شوند.

آلژینات دارای خاصیت ضد میکروبی مثل روی یا نقره است. به طور کلی، این داروها فقط باید مطابق بهترین شیوه های پانسمان ضد میکروبی حداکثر تا ۱۴ روز با نسخه تجویز شوند. همیشه به دستورالعمل های سازنده برای استفاده مراجعه کنید.

پانسمان آلژینات چگونه به بهبود زخم کمک می کند

هنگامی که از آن برای پانسمان زخم استفاده می شود که به شدت ترشح می شود. یون های کلسیم در پانسمان با یون های سدیم موجود در مایع زخم در تعامل هستند. باعث شده فیبر آلژینات متورم و در ژل حل شود. میزان تورم آلژینات بستگی به ترکیب شیمیایی محصول و منبع گیاه شناسی دارد

بهبود زخم با پانسمان آلژینات

از آلژینات ها می توان در شرایط مختلف زخم استفاده کرد. آلژینات برای زخم هایی که عفونت ایجاد می کنند. پوشش مرطوبی که مانع از خشک شدن زخم و ترمیم زودتر زخم شود، بوجود می آورد. زخم هایی که از پانسمان آلژینات برای آن استفاده میشود، عبارتند از:

• زخم های فشاری
• زخم پای دیابتی
• زخم های حفره ای
• زخم های وریدی پا
• زخم های بعد از عمل
• زخم های ضربه ای
• ضخامت جزئی

در بیشتر مواقع، آلژینات می تواند به مدت ۵-۷ روز بدون تغییر باقی بماند. مگر اینکه به ظرفیت ترشح برسد. در صورت وجود زخم های عفونی، بستر زخم باید روزانه بررسی شود.

مراحل استفاده از پانسمان آلژینات

به طور کلی، استفاده از پانسمان آلژینات یک فرایند ساده است که از بهترین شیوه های مراقبت از زخم پیروی می کند:

برای تمیز کردن زخم از نمک استفاده کنید.

زخم را خشک کنید.

آلژینات را روی زخم قرار دهید.

در صورت لزوم، یک پانسمان ثانویه را در بالای آلژینات قرار دهید تا در محل خود نگه داشته شود و مایعات اضافی را جذب کند.

پانسمان را روزانه بررسی کنید. در صورت عفونت زخم باید معاینه شود.

بانداژ را هر ۵-۷ روز یکبار یا زمانی که ترشحات از لبه ها یا باند ثانویه نشت می کند، تعویض کنید.

هنگام برداشت آلژینات، ابتدا با نمک برای جلوگیری از آسیب به زخم استفاده شود.

اگر پانسمان به زخم چسبید. از آب نمک برای شستشو استفاده کنید.

مزایای پانسمان آلژینات

پانسمان آلژینات علاوه بر اینکه یک جاذب عالی است. از ناحیه آسیب دیده در برابر عفونت های باکتریایی محافظت می کند و یک محیط مرطوب را حفظ می کند. باعث بهبود سریعتر و کارآمدتر می شود. آلژینات به راحتی قابل استفاده است و قابلیت دستکاری بالایی دارد. علاوه بر این، تعداد کمی از افراد به آلژینات ها حساسیت دارند.

موارد منع مصرف

پانسمان آلژینات درمان مناسبی برای زخمی که به شدت خونریزی می کند، یا برای زخم هایی که خشک هستند یا دارای حداقل ترشح نیست. مورد خوبی برای جراحی یا سوختگی درجه سوم نخواهد بود. حساسیت به اجزای تشکیل دهنده پانسمان سبب حساسیت میشود. در استفاده از پانسمان روی تومور، زخم با رگ خونی با احتیاط استفاده شود. زیرا برداشتن پانسمان ممکن است باعث خونریزی شود. آلژینات دارای ویژگی هایی است که آن را برای انواع مختلف زخم، به ویژه زخم هایی که نیاز به پانسمان جاذب دارند، انتخاب میکند.

کلام آخر

پانسمان آلژینات به اشکال مختلف مانند هیدروژل، فیلم، فوم، نانوالیاف و در فرمول های موضعی وجود دارد. استفاده از آنها در این پانسمان ها با جذب زیاد آب، افزایش تخلخل، ترشح مداوم دارو و اثرات غیر ایمونوژنیک مشخص شده است. خواص فوق الذکر سریع، تشکیل بافت دانه ای و ترمیم زخم را افزایش می دهد.

در هیدروژل های حاوی سدیم آلژینات، ظرفیت تورم آنها تحت تاثیر ماهیت پیوند عرضی قرار گرفت. نسبت پلیمرهای مورد استفاده بر اندازه منافذ شبکه ماتریس و افزودن نانوذرات تاثیر میگذارد. نانوذرات مانند اکسید روی و نانو نقره نیز الگوی تخریب هیدروژل ها را تغییر داده، فعالیت ضدباکتریایی هیدروژل ها را افزایش داده و تکثیر و مهاجرت سلول های کراتینوسیت به ناحیه زخم را افزایش می دهند. افزودن عوامل فعال زیستی به هیدروژل ها نیز روند بهبود زخم را افزایش داد. خواص مکانیکی هیدروژل با ترکیب آلژینات سدیم با پلیمرهای مصنوعی یا با استفاده از نرم کننده ها افزایش یافت. از طرف دیگر، فیلم ها و نانوالیاف به عنوان پانسمان بالقوه زخم برای درمان سوختگی نیز موثر بودند.