کپسول و قرص فست ران چیست؟ موارد و نحوه مصرف و عوارض آن

خواندن این مطلب 10 دقیقه زمان میبرد

قرص فست ران از طریق مهار مولکول ها و مسیرهای بیماری استئوآرتریت از تخریب غضروف جلوگیری کرده و سبب بهبود وضعیت مفاصل می شود. استئو آرتریت یا آرتروز سبب تخریب مکانیکی و آنزیمی غضروف خواهد شد. سه دسته دارو برای بیماران استئوآرتریت مصرف می شود : ۱- داروهایی که به سرعت عمل میکنند. ۲- داروهایی که آهسته اثر هستند. ۳- داروهایی که بر ساختار غضروف اثر مفیدی دارند. قرص فست ران حاوی عصاره آواکادو و سویا برای بهبود مفاصل، تسکین التهاب مفاصل در استئوآرتریت تجویز میشود.

آرتریت به تغییرات بیومکانیکی در مفصل اشاره دارد. استئوآرتریت OA شایع ترین نوع آرتریت است. تعدادی از عوامل موثر در ایجاد آرتروز وجود دارد، از جمله سن. نشریه جهان شیمی فیزیک از قرص ها و کپسولهای متفاوتی مقالاتی منتشر کرده است. در این مطلب شما را با قرص فست ران آشنا میکنیم.

فهرست مطالب

قرص فست ران برای چیست

قرص فست ران ترکیبات گیاهی دارد و به بهبود آرتروز کمک کرده و عوارضی ندارد درد و التهاب مفاصل را کاهش می دهد.

ترکیبات قرص فست ران

قرص فست ران حاوی آواکادو و سویا است. بهبود دهنده و تسکین دهنده مفاصل و استئوآرتریت است.

مکانیسم اثر قرص فست ران

این دارو با منشا گیاهی با تحریک سنتز پروتئوگلایکان، کلاژن و بازسازی غضروف، غضروف را به حالت طبیعی تبدیل کرده و اثر باز مهارشوندگی روی کلاژناز تیپ دو و PGE2 دارد.

سویا : سویا به دلیل پروتئین بالا برای التهاب و درد مفاصل مناسب است.

آووکادو: حاوی فیتواسترول است که اثر ضد التهابی و ضد درد دارد.

عصاره آواکادو و سویا نقش مهمی در بهبود بیماری ها دارد.

موارد مصرف قرص فست ران

افزایش انعطاف پذیری غضروف
کاهش درد آرتروز
بهبود حرکت مفاصل
جلوگیری از تخریب غضروف
تحریک سنتز پروتئوگلیکان
ترمیم بافت همبندو کلاژن
بهبود روند بیماری
کمک به درماناختلالات لثه

نحوه مصرف قرص فست ران

بزرگسالان ۱۸ سال روزانه ۱ عدد قرص

مدت زمان مصرف قرص فست ران

مدت زمان مصرف این دارو ۶ ماه با نظر پزشک است.

آرتروز چیست

استئوآرتریت، همچنین به عنوان بیماری مفصلی دژنراتیو شناخته می شود، شایع ترین نوع آرتریت است. احتمال بروز استئوآرتریت با افزایش سن بیشتر است. تغییرات در استئوآرتریت معمولا به آرامی در طی سالیان متمادی رخ می‌دهد، اگرچه استثناهایی وجود دارد. التهاب و آسیب به مفصل باعث تغییرات استخوانی، تحلیل رفتن تاندون ها و رباط ها و از بین رفتن غضروف و در نتیجه درد، تورم و تغییر شکل مفصل می شود.

دو نوع اصلی آرتروز وجود دارد:

اولیه: شایع ترین، عمومی، عمدتاً انگشتان دست، شست، ستون فقرات، باسن، زانو و انگشتان بزرگ پا را درگیر می کند.

ثانویه: با یک ناهنجاری مفصلی از قبل موجود، از جمله آسیب یا ضربه، مانند تکراری یا مرتبط با ورزش رخ می دهد. آرتریت التهابی، مانند روماتوئید، پسوریاتیک یا نقرس؛ آرتریت عفونی؛ اختلالات ژنتیکی مفاصل، مانند اهلرز-دانلوس (همچنین به عنوان بیش حرکتی یا دو مفصلی، اختلالات مادرزادی مفاصل، یا اختلالات متابولیک مفصل شناخته می شود.

غضروف چیست

غضروف یک بافت همبند سفت، لاستیکی و انعطاف پذیر است که انتهای استخوان ها را در مفاصل طبیعی می پوشاند. اساسا از آب و پروتئین هایی تشکیل شده است که وظیفه اصلی آنها کاهش اصطکاک در مفاصل است و به عنوان یک جاذب ضربه عمل می کند.

بدن بعد از آسیب، غضروف جدیدی رشد نمی دهد. غضروف بدون عروق است، یعنی هیچ رگ خونی در آن وجود ندارد. بنابراین، بهبودی فرآیندی کند است.

غضروف از دو عنصر اصلی تشکیل شده است: سلول های درون آن به نام کندروسیت ها و ماده ای ژل مانند به نام ماتریکس که بیشتر از آب و دو نوع پروتئین (کلاژن و پروتئوگلیکان ها) تشکیل شده است.

کندروسیت‌ها و پیش‌ساز غضروف‌ها، سلول‌های غضروفی چند عملکردی بسیار پیچیده هستند. عملکردها شامل سنتز و حفظ ماتریکس خارج سلولی متشکل از کلاژن و پروتئوگلیکان است که به رشد و ترمیم غضروف سالم کمک می کند.

کلاژن یک پروتئین ساختاری است که در بسیاری از بافت ها مانند پوست، تاندون ها و استخوان یافت می شود و یک جزء ساختاری کلیدی غضروف است. کلاژن استحکام غضروف را تامین می کند و چارچوبی برای سایر اجزا ایجاد می کند.

پروتئوگلیکان ها مولکول های پیچیده ای هستند که از ترکیبات پروتئین و قند تشکیل شده اند که در ماتریکس غضروف در هم تنیده شده اند. عملکرد آنها به دام انداختن مقادیر زیادی آب در غضروف است که به آن اجازه می دهد در هنگام فشرده شدن شکل خود را تغییر دهد و در نتیجه به عنوان ضربه گیر عمل می کند. در همان زمان، پروتئوگلیکان ها یکدیگر را دفع می کنند و به غضروف ها اجازه می دهند شکل و انعطاف پذیری خود را حفظ کنند.

افراد در معرض ابتلا به آرتروز

تقریبا ۸۰٪ از افراد مسن، ۵۵ سال و بالاتر، شواهدی از آرتروز در عکسبرداری با اشعه ایکس دارند. از این تعداد، تخمین زده می شود که ۶۰٪ علائم را تجربه می کنند. ۲۴۰ میلیون بزرگسال در سراسر جهان به استئوآرتریت علامت دار مبتلا هستند. زنان پس از یائسگی در مقایسه با مردان بیشتر در معرض آرتروز زانو هستند.

عوامل خطر برای آرتروز چیست

علاوه بر سن و علل ثانویه مانند آرتریت التهابی و آسیب یا ترومای قبلی، چندین عامل خطر دیگر شانس ابتلا به استئوآرتریت از جمله چاقی، دیابت، کلسترول بالا، جنسیت و ژنتیک را افزایش می‌دهند.

چاقی عامل خطر برای آرتروز زانو است. علاوه بر بارگذاری بیش از حد مکانیسم‌های تحمل وزن بدن، اثرات متابولیکی و پیش‌التهابی چاقی به‌عنوان کمک‌کننده به آرتروز مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. حفظ وزن ایده آل بدن یا کاهش وزن اضافی برای افرادی که در معرض خطر هستند مهم است.

دیابت و هیپرلیپیدمی خطر ابتلا به آرتروز را افزایش می دهد. اکسیداسیون لیپیدها همچنین می‌تواند رسوباتی را در غضروف ایجاد کند که بر جریان خون استخوان زیر غضروفی تأثیر می‌گذارد، همانطور که عروق خونی تحت تاثیر آترواسکلروز قرار می‌گیرند. قند خون بالا، و همچنین کلسترول/لیپیدهای بالا، رادیکال های آزاد را در بدن افزایش می دهد، این استرس اکسیداتیو از انعطاف پذیری غضروف در سطح سلولی فراتر می رود.

کنترل دیابت و چربی خون علاوه بر سلامت عمومی برای سلامت استخوان ها نیز مهم است. کاهش استروژن در زنان یائسه خطر ابتلا به آرتروز زانو را افزایش می دهد زیرا استروژن از سلامت استخوان محافظت می کند و به طور خاص استرس اکسیداتیو را به غضروف کاهش می دهد.

وراثت می تواند در آرتروز نقش داشته باشد، زیرا افرادی که با سایر بیماری های استخوانی یا ویژگی های ژنتیکی متولد می شوند ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به آرتروز باشند.

علائم و علل آرتروز

استئوآرتریت اولیه یک بیماری ناهمگن است، به این معنی که دلایل مختلفی دارد، نه تنها آرتریت ساییدگی است. برخی از عوامل کمک کننده به OA قابل تغییر هستند و برخی دیگر غیر قابل تغییر هستند (نمی توان آنها را تغییر داد مانند تولد با آن یا اکنون دائمی). سن یکی از عوامل موثر است، اگرچه همه افراد مسن به آرتروز مبتلا نمی شوند و برای کسانی که این بیماری را دارند، همه به درد همراه مبتلا نمی شوند. همانطور که در بالا توضیح داده شد، خطرات التهابی و متابولیکی نیز وجود دارد که می تواند بروز آرتروز را افزایش دهد، به ویژه در زمینه دیابت و/یا کلسترول بالا.

استئوآرتریت می تواند ژنتیکی باشد هم به عنوان اولیه مانند OA گره ای دست و هم ثانویه مرتبط با سایر اختلالات ژنتیکی مانند بیش حرکتی مفاصل. آرتریت التهابی و عفونی می تواند به ایجاد استئوآرتریت ثانویه به دلیل التهاب مزمن و تخریب مفاصل کمک کند. صدمات یا ضربه های قبلی از جمله حرکات ورزشی و تکراری نیز می تواند به آرتروز کمک کند.

اگرچه مکانیسم های دقیق از دست دادن غضروف و تغییرات استخوان ناشناخته است، پیشرفت هایی در سال های اخیر صورت گرفته است. گمان می رود که فرآیندهای پیام رسانی پیچیده، در طی التهاب مفصل و مکانیسم های تعمیر معیوب در پاسخ به آسیب، به تدریج غضروف داخل مفاصل را از بین می برد. تغییرات دیگر باعث می شود مفصل تحرک و عملکرد خود را از دست بدهد و در نتیجه با فعالیت، درد مفاصل ایجاد شود.

تشخیص و آزمایشات آرتروز

درد آرتروز به تدریج در طی چند ماه ایجاد می شود. اغلب با فعالیت هایی که به مفصل فشار وارد می کند، مانند دویدن یا راه رفتن طولانی مدت، افزایش می یابد. درد و تورم مفاصل به مرور زمان به آرامی افزایش می یابد. گاهی اوقات، به خصوص در بیماری های پیشرفته تر، ممکن است احساس خرچنگ یا ساییدگی در مفاصل آسیب دیده مشاهده شود. سفتی طولانی مدت صبحگاهی در مقایسه با آرتریت های التهابی، مانند آرتریت روماتوئید یا پسوریاتیک، یک علامت برجسته در OA نیست. استئوآرتریت معمولا باعث تب، کاهش وزن یا مفاصل بسیار داغ و قرمز نمی شود. این ویژگی‌ها نشان‌دهنده بیماری یا نوع دیگری از آرتریت هستند.

پزشک با گرفتن تاریخچه کامل علائم و معاینه مفاصل شما تشخیص دهد. اشعه ایکس ممکن است برای اطمینان از وجود هیچ دلیل دیگری برای درد مفید باشد. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی به طور کلی مورد نیاز نیست مگر در شرایط غیرعادی یا در مواردی که مشکوک به پارگی غضروف یا رباط اطراف باشد. هیچ آزمایش خونی وجود ندارد که آرتروز را تشخیص دهد. اگر مفصل متورم شده باشد، پزشک ممکن است نیاز به تخلیه مایع از آن مفصل داشته باشد. می توان آزمایش هایی را روی مایع انجام داد تا سرنخ هایی برای سایر انواع آرتریت مانند نقرس جستجو شود.

مدیریت و درمان آرتروز

هیچ درمانی برای آرتروز وجود ندارد. علائم خفیف تا متوسط معمولا با ترکیبی از درمان‌های دارویی و غیردارویی به خوبی مدیریت می‌شوند. درمان ها و توصیه های پزشکی عبارتند از:

داروها (داروهای ضد درد موضعی و مسکن های خوراکی از جمله داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی، NSAID ها)
ورزش
بسته های سرد و گرم متناوب
درمان فیزیکی، شغلی و ورزش
کاهش وزن (در صورت اضافه وزن)
تغذیه سالم، کنترل دیابت و کلسترول
بریس، عصا یا واکر
درمان های تزریق داخل مفصلی (استروئید، اسید هیالورونیک)
طب مکمل و جایگزین، از جمله ویتامین ها و مکمل ها

هنگامی که سایر درمان‌های پزشکی بی‌اثر هستند جراحی ممکن است برای تسکین درد و بازیابی عملکرد مفید باشد. اهداف درمان عبارتند از:

کاهش درد و سفتی مفاصل
بهبود تحرک و عملکرد.
کیفیت زندگی بیماران را افزایش دهد.

نوع رژیم درمانی تجویز شده به عوامل زیادی از جمله سن بیمار، سلامت کلی، فعالیت ها، شغل و شدت بیماری بستگی دارد.

داروها

برخلاف سایر اشکال آرتریت که در سال‌های اخیر پیشرفت‌های زیادی صورت گرفته است، پیشرفت در آرتروز بسیار کندتر بوده است. هنوز هیچ دارویی در دسترس نیست که نشان داده باشد پیشرفت آرتروز را معکوس یا کند می کند. در حال حاضر، داروها بر روی کاهش علائم بیماری متمرکز شده اند.

داروهای تسکین دهنده درد شامل استامینوفن و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی است. مصرف داروهای مسکن به دلیل مزمن بودن بیماری و احتمال تحمل و اعتیاد توصیه نمی شود. داروهای موضعی به شکل چسب‌های ضد درد، کرم‌ها، مالش‌ها یا اسپری‌ها ممکن است برای تسکین درد روی پوست نواحی آسیب‌دیده اعمال شود.

اگرچه بسیاری از این داروها به صورت داروهای بدون نسخه در دسترس هستند، افراد مبتلا به استئوآرتریت باید قبل از مصرف داروها با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی صحبت کنندداروی ضد افسردگی دولوکستین هیدروکلراید توسط FDA در سال ۲۰۱۰ برای درمان دردهای آرتروز مانند کمردرد تایید شد.

کپسول فست ران برای دیسک کمر

قرص فست ران برای بهبود علائم دیسک کمر و آرتروز عالی است.

ورزش

ورزش برای بهبود انعطاف پذیری، ثبات مفاصل و قدرت عضلانی مهم است. رژیم هایی مانند شنا، ایروبیک در آب و تمرینات قدرتی کم ضربه توصیه می شود. نشان داده شده است که اینها میزان درد و ناتوانی افراد مبتلا به آرتروز را کاهش می دهند. بهتر است از برنامه های ورزشی بیش از حد شدید اجتناب شود، زیرا ممکن است علائم آرتریت را افزایش دهند و به طور بالقوه پیشرفت بیماری را تسریع کنند. فیزیوتراپیست ها یا کاردرمانگران می توانند رژیم های ورزشی مناسب و متناسب را برای افراد مبتلا به آرتروز ارائه دهند.

درمان های سرد و گرم

درمان‌های گرم و سرد متناوب ممکن است باعث تسکین موقت درد و سفتی شود. چنین درمان هایی شامل دوش یا حمام آب گرم و استفاده دقیق از پدها یا بسته های گرمایشی یا خنک کننده است.

کنترل وزن

از آنجایی که چاقی یک عامل خطر شناخته شده برای استئوآرتریت است، کار برای مدیریت بهتر وزن ممکن است به پیشگیری و بهبود آرتروز کمک کند. نشان داده شده است که کاهش وزن در افراد دارای اضافه وزن که به استئوآرتریت مبتلا هستند، استرس و میزان درد مفاصل تحمل کننده وزن را کاهش می دهد و همچنین فرآیندهای التهابی را که به OA کمک می کنند، تعدیل می کند.

عمل جراحي

زمانی که درد استئوآرتریت با مدیریت پزشکی قابل کنترل نباشد و در فعالیت های عادی اختلال ایجاد کند، جراحی ممکن است یک گزینه باشد. انواع مختلفی از تکنیک ها، از جمله تکنیک های جایگزینی مفصل با حداقل تهاجم، می توانند مورد استفاده قرار گیرند. اگرچه این جراحی خطراتی دارد، اما امروزه جراحی مفصل می تواند در بازگرداندن برخی از عملکردها و کاهش درد برای افراد مناسب بسیار موثر باشد.

طب جایگزین

مکمل ها ترکیباتی هستند که بدون نسخه در داروخانه ها و فروشگاه های مواد غذایی بهداشتی در دسترس هستند و توسط FDA به عنوان دارو مجوز ندارند. آنها شامل مکمل های غذایی، ویتامین ها، مواد معدنی و گلوکزامین و کندرویتین اجزای غضروف طبیعی هستند. به عنوان یک مکمل، آنها به طور گسترده به عنوان ترکیبات سولفات در دسترس هستند. به نظر می رسد نتایج تحقیقات بالینی در مورد گلوکزامین و کندرویتین متفاوت است، با این حال، برخی کارآزمایی ها خواص احتمالی تسکین درد، به ویژه در آرتروز زانو را نشان می دهند. گلوکزامین و کندرویتین بی خطر و قابل تحمل هستند، اما ابتدا باید با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید.

روغن ماهی دارای برخی فعالیت های ضد التهابی است، اما این روغن ها به طور گسترده تری برای آرتریت روماتوئید مورد مطالعه قرار گرفته اند. مکمل ها به طور بالقوه می توانند با داروهای تجویزی تداخل داشته باشند و می توانند عوارض جانبی داشته باشند.

سایر روش های طب جایگزین عبارتند از طب سوزنی، طب فشاری، کمربند طبی بریس و مدیتیشن.

هشدار و موارد احتیاط قرص فست ران

برای اطمینان از عدم تداخلات دارویی اگر دارویی مصرف میکنید به پزشک اطلاع دهید. مصرف دردوران بارداری و شیردهی احتیاط شود. این دارو نباید برای دیگر بیماریها مصرف شود.