سندرم آنتی فسفولیپید چیست؟ علل، علائم، تشخیص و درمان آن

سندرم آنتی فسفولیپید (APS) وضعیتی است که در آن سیستم ایمنی به اشتباه آنتی‌بادی‌هایی ایجاد می‌کند که به بافت‌های بدن حمله می‌کنند. این آنتی بادی ها می توانند باعث ایجاد لخته های خون در شریان ها و سیاهرگ ها شوند.

لخته های خون می توانند در پاها، ریه ها و سایر اندام ها مانند کلیه ها و طحال ایجاد شوند. لخته ها می توانند منجر به حمله قلبی، سکته مغزی و سایر شرایط شوند. در دوران بارداری، سندرم آنتی فسفولیپید نیز می تواند منجر به سقط جنین و مرده زایی شود. برخی از افراد مبتلا به این سندرم هیچ علامت یا علامتی ندارند. هیچ درمانی برای این بیماری غیر معمول وجود ندارد، اما داروها می توانند خطر لخته شدن خون و سقط جنین را کاهش دهند.

این می تواند ترسناک باشد که متوجه شوید یک اختلال خود ایمنی بدون درمان دارید. سندرم آنتی فسفولیپید (APS) یکی از این موارد است، اما بسیاری از افراد مبتلا به APS هرگز علائمی ندارند و درمان‌های بسیار خوبی برای کسانی که این علائم را دارند وجود دارد.

APS اختلالی است که بر نحوه لخته شدن خون شما تاثیر می گذارد، که می تواند مشکلات زیادی را در بدن شما ایجاد کند. بیشتر زنان جوان را تحت تاثیر قرار می دهد، و گاهی اوقات دلیل اینکه چرا شما رشد می کنید نامشخص است. اما پزشکان اطلاعات زیادی در مورد نحوه عملکرد APS و نحوه درمان آن دارند. در نشریه جهان شیمی فیزیک از انواع بیماریها مطالبی منتشر شده است در این مقاله از سندرم آنتی فسفولیپید اطلاعاتی در اختیارتان قرار میدهیم.

سندرم آنتی فسفولیپید (APS) چیست

سندرم آنتی فسفولیپید یک اختلال خود ایمنی نادر است که با لخته شدن خون (ترومبوز) عود کننده مشخص می شود. لخته های خون می توانند در هر رگ خونی بدن ایجاد شوند. علائم خاص و شدت APS از فردی به فرد دیگر بسته به محل دقیق لخته خون و سیستم اندامی آسیب دیده بسیار متفاوت است. APS ممکن است به عنوان یک اختلال منزوی (سندرم آنتی فسفولیپید اولیه) یا ممکن است همراه با اختلال خود ایمنی دیگری مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک (سندرم آنتی فسفولیپید ثانویه) رخ دهد.

APS با وجود آنتی بادی های آنتی فسفولیپید در بدن مشخص می شود. آنتی بادی ها پروتئین های تخصصی هستند که توسط سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با عفونت تولید می شوند. در افراد مبتلا به APS، آنتی بادی های خاصی به اشتباه به بافت سالم حمله می کنند. در APS، آنتی بادی ها به اشتباه به پروتئین های خاصی حمله می کنند که به فسفولیپیدها، که مولکول های چربی هستند که در عملکرد مناسب غشای سلولی نقش دارند، متصل می شوند. فسفولیپیدها در سراسر بدن یافت می شوند. دلیل حمله این آنتی‌بادی‌ها به این پروتئین‌ها و فرآیندی که در آن باعث ایجاد لخته‌های خونی می‌شوند، مشخص نیست.

سندرم آنتی فسفولیپید فاجعه آمیز (CAPS)

سندرم آنتی فسفولیپید فاجعه‌آمیز که به نام CAPS یا نشانگان آشرسون نیز شناخته می‌شود، یک نوع بسیار نادر از APS است که در آن لخته‌های خونی متعدد بر سیستم‌های اندام مختلف بدن تاثیر می‌گذارند و به طور بالقوه باعث نارسایی چند عضوی تهدیدکننده زندگی می‌شوند. تظاهرات خاص، پیشرفت و اندام های درگیر از فردی به فرد دیگر متفاوت است. CAPS ممکن است در یک فرد مبتلا به APS اولیه یا ثانویه یا در افرادی بدون تشخیص قبلی APS ایجاد شود. در برخی موارد، عفونت، تروما یا جراحی به نظر می‌رسد که باعث ایجاد این بیماری می‌شود.

علائم و نشانه های سندرم آنتی فسفولیپید

علائم خاص مرتبط با سندرم آنتی فسفولیپید مربوط به وجود و محل لخته شدن خون است. لخته های خون می توانند در هر رگ خونی بدن ایجاد شوند. احتمال تشکیل لخته در عروقی که خون را به قلب می‌برند (وریدها) نسبت به عروقی که خون را از قلب دور می‌کنند (رگ‌ها) است. هر سیستم عضوی از بدن می تواند درگیر شود. اندام تحتانی، ریه ها و مغز اغلب تحت تاثیر قرار می گیرند. APS همچنین عوارض قابل توجهی در دوران بارداری ایجاد می کند.

شدت APS متفاوت است، از لخته‌های خونی جزئی که مشکلات کمی ایجاد می‌کند تا یک شکل بسیار نادر (APS فاجعه‌بار) که در آن لخته‌های متعدد در سراسر بدن تشکیل می‌شوند. با این حال، در بیشتر موارد، لخته های خون تنها در یک محل ایجاد می شوند.

هنگامی که لخته های خون بر جریان خون به مغز تاثیر می گذارد، مسائل مختلفی از جمله عوارض جدی مانند سکته مغزی یا حملات سکته مانند حملات ایسکمیک گذرا می تواند ایجاد شود. در موارد کمتر، ممکن است تشنج یا لرزش غیرمعمول یا حرکات غیرارادی عضلات (کره) رخ دهد.

لخته های خون در وریدهای بزرگ و عمیق ترومبوز ورید عمقی نامیده می شود. شایع ترین محل DVT پاها هستند که ممکن است دردناک و متورم شوند. در برخی موارد، یک قطعه از لخته خون ممکن است پاره شود، در جریان خون حرکت کند و در ریه‌ها گیر کند. این آمبولی ریه نامیده می شود. آمبولی ریه ممکن است باعث تنگی نفس، درد ناگهانی قفسه سینه، خستگی، فشار خون بالا در شریان‌های ریوی یا مرگ ناگهانی شود.

بثورات پوستی و سایر بیماری های پوستی ممکن است در افراد مبتلا به APS رخ دهد. اینها شامل لکه‌های قرمز مایل به لکه‌ای از پوست تغییر رنگ است، وضعیتی که به عنوان livedo reticularis شناخته می‌شود. در برخی موارد ممکن است زخم (زخم) روی پاها ایجاد شود. فقدان جریان خون در اندام‌ها می‌تواند باعث از بین رفتن بافت زنده (گانگرن نکروز)، به ویژه در انگشتان دست یا پا شود.

ناهنجاری های اضافی که ممکن است در افراد مبتلا به APS رخ دهد شامل رسوبات لخته مانند در دریچه های قلب (بیماری دریچه ای قلب) است که می تواند به طور دائم به دریچه ها آسیب برساند. به عنوان مثال، یک عارضه بالقوه نارسایی دریچه میترال (MVR) است. در MVR، دریچه میترال به درستی بسته نمی شود و اجازه می دهد خون به سمت عقب به قلب جریان یابد. افراد مبتلا ممکن است درد قفسه سینه (آنژین صدری) و احتمال حمله قلبی (انفارکتوس میوکارد) را در سنین پایین تجربه کنند، اما تصور نمی‌شود که این مشکلات به بیماری دریچه‌ای قلب مرتبط باشند.

برخی از افراد مبتلا ممکن است به سطوح پایین پلاکت خون (ترومبوسیتوپنی) مبتلا شوند. ترومبوسیتوپنی همراه با آنتی بادی های آنتی فسفولیپید معمولا خفیف است و به ندرت باعث کبودی آسان یا زیاد و دوره های خونریزی طولانی می شود. افراد مبتلا همچنین در معرض خطر کم خونی همولیتیک خود ایمنی هستند، وضعیتی که با تخریب زودرس گلبول های قرمز خون توسط سیستم ایمنی مشخص می شود.

برخی از افراد علائمی شبیه به مولتیپل اسکلروزیس از جمله بی حسی یا احساس سوزن سوزن شدن، ناهنجاری های بینایی مانند دوبینی و مشکل در راه رفتن را گزارش کرده اند، اما مشخص نیست که آیا این مشکلات مربوط به APS است یا خیر. برخی از داده ها ارتباط APS را با اختلال عملکرد شناختی نشان می دهند، اما مکانیسم آن مشخص نیست.

در زنان، APS می تواند در دوران بارداری عوارضی از جمله سقط های مکرر، تاخیر در رشد جنین (تأخیر رشد داخل رحمی) و پره اکلامپسی ایجاد کند. پره اکلامپسی وضعیتی است که با فشار خون بالا، تورم و پروتئین در ادرار مشخص می شود. علائم مرتبط با پره اکلامپسی بسیار متفاوت است، اما ممکن است شامل سردرد، تغییر در بینایی، درد شکم، تهوع و استفراغ باشد.

سقط های مکرر یا مرده زایی. از دیگر عوارض بارداری می توان به فشار خون بالا (پره اکلامپسی) و زایمان زودرس اشاره کرد.

سکته مغزی می تواند در یک فرد جوان که دارای سندرم آنتی فسفولیپید است اما عوامل خطر شناخته شده ای برای بیماری های قلبی عروقی ندارد، رخ دهد.

حمله ایسکمیک گذرا (TIA) مشابه سکته مغزی، TIA معمولاً فقط چند دقیقه طول می کشد و هیچ آسیب دائمی ایجاد نمی کند.

راش. برخی از افراد دچار بثورات قرمز با الگوی توری و توری می شوند.

علائم و نشانه های کمتر رایج سندرم آنتی فسفولیپید

علائم عصبی سردردهای مزمن، از جمله میگرن؛ زوال عقل و تشنج زمانی ممکن است که یک لخته خون جریان خون را به بخش‌هایی از مغز مسدود کند.

بیماری قلب و عروقی. سندرم آنتی فسفولیپید می تواند به دریچه های قلب آسیب برساند.

تعداد کم پلاکت خون (ترومبوسیتوپنی). این کاهش در سلول های خونی مورد نیاز برای لخته شدن می تواند باعث خونریزی، به ویژه از بینی و لثه شود. خونریزی در پوست به صورت لکه های کوچک قرمز رنگ ظاهر می شود.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر خونریزی غیرقابل توضیحی از بینی یا لثه دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. یک دوره قاعدگی غیرمعمول سنگین؛ استفراغ قرمز روشن یا شبیه تفاله قهوه؛ مدفوع سیاه، قیری یا مدفوع قرمز روشن؛ یا درد شکمی غیر قابل توضیح

در صورت داشتن علائم و نشانه های زیر به دنبال مراقبت های اورژانسی باشید:

سکته. یک لخته در مغز شما می تواند باعث بی حسی، ضعف یا فلج ناگهانی صورت، بازو یا پا شود. ممکن است در صحبت کردن یا درک گفتار مشکل داشته باشید، اختلالات بینایی و سردرد شدید داشته باشید.

آمبولی ریه اگر لخته ای در ریه شما لخته شود، ممکن است دچار تنگی نفس ناگهانی، درد قفسه سینه و سرفه کردن مخاط رگه های خونی شوید.

علل سندرم آنتی فسفولیپید (APS)

سندرم آنتی فسفولیپید یک اختلال خود ایمنی با علت ناشناخته است. اختلالات خودایمنی زمانی ایجاد می شود که دفاع طبیعی بدن (آنتی بادی ها، لنفوسیت ها و غیره) در برابر ارگانیسم های مهاجم به بافت کاملا سالم حمله کند. سندرم آنتی فسفولیپید می تواند ناشی از یک بیماری زمینه ای مانند یک اختلال خود ایمنی باشد. شما همچنین می توانید این سندرم را بدون دلیل زمینه ای ایجاد کنید.

محققان بر این باورند که عوامل متعددی از جمله عوامل ژنتیکی و محیطی در ایجاد APS نقش دارند. در موارد نادر، APS در خانواده‌ها دیده می‌شود که نشان می‌دهد ممکن است استعداد ژنتیکی برای ایجاد این اختلال وجود داشته باشد.

آنتی بادی هایی که در APS وجود دارند به عنوان آنتی بادی های آنتی فسفولیپیدی شناخته می شوند. در ابتدا تصور می شد که این آنتی بادی ها به فسفولیپیدها، مولکول های چربی که بخشی طبیعی از غشای سلولی در سراسر بدن هستند، حمله می کنند. با این حال، اکنون محققان می‌دانند که این آنتی‌بادی‌ها بیشتر پروتئین‌های خون خاصی را که به فسفولیپیدها متصل می‌شوند، هدف قرار می‌دهند. دو پروتئین رایج تحت تأثیر بتا-۲-گلیکوپروتئین I و پروترومبین هستند. مکانیسم دقیقی که این آنتی‌بادی‌های آنتی فسفولیپید در نهایت منجر به ایجاد لخته‌های خونی می‌شوند، مشخص نیست.

جمعیت های تحت تاثیر سندرم آنتی فسفولیپید (APS)

APS مردان و زنان را تحت تاثیر قرار می دهد، اما درصد زیادی از بیماران اولیه APS را زنان با سقط مکرر بارداری تشکیل می دهند. برخی تخمین ها نشان می دهد که از هر ۵ مورد سقط مکرر یا ترومبوز ورید عمقی ۱ مورد به دلیل APS است. حدود یک سوم موارد سکته مغزی در افراد زیر ۵۰ سال ممکن است به دلیل APS باشد. APS ثانویه عمدتا در لوپوس رخ می دهد و حدود ۹۰ درصد از بیماران لوپوس زن هستند.

اختلالات مرتبط با سندرم آنتی فسفولیپید (APS)

علائم اختلالات زیر می تواند مشابه علائم سندرم آنتی فسفولیپید باشد.

چندین اختلال ژنتیکی نادر با تشکیل لخته های خون (ترومبوز) مشخص می شود. این اختلالات ممکن است در مجموع به عنوان ترومبوفیلی نامیده شوند و شامل کمبود پروتئین C، کمبود پروتئین S، کمبود آنتی ترومبین III و فاکتور V لیدن هستند. (برای اطلاعات بیشتر در مورد این اختلالات، با اتحادیه ملی ترومبوز و ترومبوفیلی تماس بگیرید.)

برخی از افراد مبتلا به APS ممکن است به دلیل بروز علائم عصبی مشابه، به اشتباه مبتلا به ام اس تشخیص داده شوند. مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری مزمن مغز و نخاع (سیستم عصبی مرکزی) است که ممکن است پیشرونده، عود کننده و فروکش کننده یا پایدار باشد. آسیب شناسی ام اس شامل ضایعات کوچکی به نام پلاک است که ممکن است به طور تصادفی در سراسر مغز و نخاع ایجاد شود. این تکه‌ها از انتقال صحیح سیگنال‌های سیستم عصبی جلوگیری می‌کنند و در نتیجه منجر به علائم مختلفی از جمله ناهنجاری‌های چشمی، اختلال در گفتار و بی‌حسی یا گزگز در اندام‌ها و مشکل در راه رفتن می‌شوند. علت دقیق مولتیپل اسکلروزیس ناشناخته است.

لوپوس (لوپوس اریتماتوز سیستمیک) یک اختلال خودایمنی التهابی مزمن است که می‌تواند بر سیستم‌های اندام مختلف تاثیر بگذارد. در اختلالات خودایمنی، سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول ها و بافت های سالم حمله می کند و باعث التهاب و اختلال در عملکرد سیستم های مختلف اندام می شود. در لوپوس، سیستم های اندامی که اغلب درگیر هستند شامل پوست، کلیه ها، خون و مفاصل است. بسیاری از علائم مختلف با لوپوس همراه است و اکثر افراد مبتلا همه علائم را تجربه نمی کنند. علائم اولیه ممکن است شامل آرتریت، بثورات پوستی، خستگی، تب، پلوریت و کاهش وزن باشد. در برخی موارد، لوپوس ممکن است یک اختلال خفیف باشد که تنها بر تعداد کمی از سیستم های اندام تاثیر می گذارد. در موارد دیگر، ممکن است منجر به عوارض جدی شود.

تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید (APS)

تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید بر اساس ارزیابی بالینی کامل، شرح حال دقیق بیمار، شناسایی یافته‌های فیزیکی مشخص (حداقل یک لخته خون یا یافته بالینی) و انواع آزمایش‌ها از جمله آزمایش‌های ساده خون انجام می‌شود.

رایج‌ترین آزمایش‌های خونی که برای شناسایی آنتی‌بادی‌های آنتی فسفولیپید استفاده می‌شوند، تست‌های ایمنی آنتی‌بادی آنتی‌کاردیولیپین (که علی‌رغم نام، عمدتا آنتی‌بادی‌های بتا-۲-گلیکوپروتئین I را شناسایی می‌کنند)، آزمایش‌های ایمنی آنتی‌بادی ضد بتا-۲-گلیکوپروتئین، و آزمایش‌های ضد انعقاد لوپوس (آزمایش‌های انعقادی) هستند. که زیر مجموعه های آنتی بادی های ضد بتا-۲-گلیکوپروتئین I و آنتی بادی های ضد پروترومبین را شناسایی می کند. تست های مثبت باید تکرار شوند زیرا آنتی بادی های آنتی فسفولیپید به دلایل دیگری مانند عفونت یا مصرف دارو می توانند در فواصل کوتاه (گذرا) وجود داشته باشند. آزمایشات منفی مرزی ممکن است نیاز به تکرار داشته باشند زیرا افراد مبتلا به APS در ابتدا برای آنتی بادی های آنتی فسفولیپید منفی بوده اند.

اگر دوره‌هایی از لخته شدن خون یا از دست دادن بارداری داشته‌اید که با شرایط بهداشتی شناخته شده توضیح داده نمی‌شوند، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما می‌تواند آزمایش‌های خون را برای بررسی لخته شدن و وجود آنتی‌بادی‌های مرتبط با سندرم آنتی‌فسفولیپید برنامه‌ریزی کند.

برای تایید تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید، آنتی بادی ها باید حداقل دو بار در خون شما ظاهر شوند، در آزمایش هایی که با فاصله ۱۲ هفته یا بیشتر انجام شده است.

شما می توانید آنتی بادی های آنتی فسفولیپید داشته باشید و هرگز علائم و نشانه ها را ایجاد نکنید. تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید تنها زمانی انجام می شود که این آنتی بادی ها باعث مشکلات سلامتی شوند.

عوامل خطر سندرم آنتی فسفولیپید

سندرم آنتی فسفولیپید در زنان بیشتر از مردان است. داشتن یک بیماری خود ایمنی دیگر مانند لوپوس، خطر ابتلا به سندرم آنتی فسفولیپید را افزایش می دهد.

وجود آنتی بادی های مرتبط با سندرم آنتی فسفولیپید بدون ایجاد علائم و نشانه ها ممکن است. با این حال، داشتن این آنتی بادی ها خطر ابتلا به لخته شدن خون را افزایش می دهد، به ویژه اگر شما:

• باردار شدن
• برای مدتی بی حرکت هستند، مانند استراحت در رختخواب یا نشستن در طول یک پرواز طولانی
• جراحی کردن
• سیگار کشیدن
• برای یائسگی از داروهای ضد بارداری خوراکی یا استروژن درمانی استفاده کنید
• سطح کلسترول و تری گلیسیرید بالایی دارند

عوارض سندرم آنتی فسفولیپید

عوارض سندرم آنتی فسفولیپید می تواند شامل شود:

نارسایی کلیه. کاهش جریان خون به کلیه ها

سکته مغزی. کاهش جریان خون در بخشی از مغز می تواند باعث سکته مغزی شود که می تواند منجر به آسیب های عصبی دائمی مانند فلج نسبی و از دست دادن تکلم شود.

مشکلات قلبی عروقی. لخته شدن خون در پای شما می‌تواند به دریچه‌های وریدها آسیب برساند، که باعث می‌شود خون به قلب شما جریان یابد. این می تواند منجر به تورم مزمن و تغییر رنگ در ساق پا شود.

مشکلات ریوی اینها می تواند شامل فشار خون بالا در ریه ها و آمبولی ریه باشد.

عوارض بارداری این موارد می تواند شامل سقط جنین، مرده زایی، زایمان زودرس، رشد کند جنین و فشار خون خطرناک در دوران بارداری (پره اکلامپسی) باشد.

به ندرت، در موارد شدید، سندرم آنتی فسفولیپید می تواند در مدت کوتاهی منجر به آسیب چند عضوی شود.

درمان سندرم آنتی فسفولیپید (APS)

افراد مبتلا به APS که علائمی ندارند ممکن است نیازی به درمان نداشته باشند. برخی از افراد ممکن است تحت درمان پیشگیرانه (پیشگیرانه) قرار گیرند تا از تشکیل لخته خون جلوگیری کنند. برای بسیاری از افراد، درمان روزانه با آسپرین (که خون را رقیق می کند و از لخته شدن خون جلوگیری می کند) ممکن است تنها چیزی باشد که نیاز است.

افراد با سابقه ترومبوز ممکن است با داروهایی درمان شوند که با رقیق کردن خون از لخته شدن خون جلوگیری می کنند. این داروها اغلب به عنوان ضد انعقاد نامیده می شوند و ممکن است شامل هپارین و وارفارین (کومادین) باشند. رقیق کننده های خون خوراکی جدید (دابیگاتران، ریواروکسابان و آپیکسابان) اخیراً برای درمان سایر شرایط لخته شدن خون تأیید شده اند. مطالعات لازم برای تعیین اینکه آیا این داروها برای جلوگیری از لخته شدن مجدد خون در بیماران مبتلا به APS مناسب هستند یا خیر، مورد نیاز است. افراد با حوادث ترومبوتیک مکرر ممکن است به درمان ضد انعقاد مادام العمر نیاز داشته باشند.

مهمتر از همه، افراد مبتلا به شدت تشویق می شوند تا از عوامل خطری که خطر تشکیل لخته خون را افزایش می دهند اجتناب کنند یا آنها را کاهش دهند. چنین خطراتی شامل سیگار کشیدن، استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی، فشار خون بالا یا دیابت است. در طول بارداری، زنانی که در معرض خطر بالای از دست دادن بارداری هستند، با هپارین درمان می‌شوند، گاهی اوقات همراه با دوز پایین آسپرین.

در برخی موارد، آسیب دریچه قلب ممکن است شدید باشد و نیاز به تعویض جراحی داشته باشد.

شیوه زندگی و درمان های خانگی

بسته به برنامه درمانی شما برای سندرم آنتی فسفولیپید، اقدامات دیگری نیز وجود دارد که می توانید برای محافظت از سلامت خود انجام دهید. اگر از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنید، مراقب باشید تا به خود آسیب نزنید و از خونریزی جلوگیری کنید.

از ورزش های تماسی یا سایر فعالیت هایی که می تواند باعث کبودی یا آسیب یا زمین خوردن شما شود، خودداری کنید.

استفاده از مسواک نرم و نخ دندان

اصلاح با تیغ برقی.

هنگام استفاده از چاقو، قیچی و سایر ابزارهای تیز بیشتر مراقب باشید.

زنان باید از استروژن درمانی برای پیشگیری از بارداری یا یائسگی اجتناب کنند.

مواد غذایی و مکمل های غذایی

برخی غذاها و داروها ممکن است بر عملکرد رقیق کننده های خون شما تأثیر بگذارند. از ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود برای راهنمایی در مورد:

انتخاب های غذایی ایمن ویتامین K می تواند اثربخشی وارفارین را کاهش دهد، اما نه سایر رقیق کننده های خون. ممکن است لازم باشد از خوردن مقادیر زیاد غذاهای غنی از ویتامین K مانند آووکادو، کلم بروکلی، کلم بروکسل، کلم، سبزیجات برگ دار و لوبیا گاربانزو اجتناب کنید. الکل می تواند اثر رقیق کنندگی خون وارفارین را افزایش دهد. از پزشک خود بپرسید که آیا نیاز به محدود کردن یا اجتناب از الکل دارید.

داروهای ایمن و مکمل های غذایی. برخی داروها، ویتامین ها و محصولات گیاهی می توانند به طور خطرناکی با وارفارین تداخل داشته باشند. اینها شامل برخی مسکن ها، داروهای سرماخوردگی، داروهای معده یا مولتی ویتامین ها و همچنین سیر، جینکو و چای سبز است.

تفسیر آزمایش آنتی فسفولیپید

در تفسیر نتایج تستهای آنتی فسفولیپید آنتی بادی نتیجه منفی یعنی آنتی بادی در زمان انجام تست وجود ندارد.
در افرادی یک یا چند آنتی فسفولیپید آنتی بادی دارند و مبتلا به سندروم فسفولیپید باشند ریسک ترومبوتیک ، سقط مکرر و ترومبوسیتوپنی زیاد میشود.

درمان سندرم آنتی فسفولیپید بارداری

رعایت نکات مهم و توجه به گفته پزشک لازم و ضروری است.

رنج نرمال آنتی فسفولیپید

aPL علاوه بر سه اتوآنتی بادی انواع بیشتری دارد که در تشخیص استفاده میشود. اتوآنتی باد یهای aCL و β۲GPI دارای دو زیرواحد IgG و IgM است و در تشخیص و در تست ها استفاده میشود.

عوارض سندرم آنتی فسفولیپید در بارداری

تولد نوزاد نارس، مرده زایی، نارسایی جفت و پره اکلامپسی است.