نوروژنز یا رشد و تولید سلول های مغزی جدید حتی در بزرگسالی

نوروژنز فرآیندی است که طی آن نورون های جدید در مغز تشکیل می شوند. نوروژنز در جنین در حال رشد انجام میشود. اما همچنین در مناطق خاصی از مغز پس از تولد و در طول عمر ما ادامه می یابد.

مغز بالغ دارای بخش‌های تخصصی بسیاری از عملکرد، و نورون‌هایی است که در ساختار و اتصالات متفاوت هستند. به عنوان مثال، هیپوکامپ ناحیه ای از مغز است که نقش مهمی در حافظه و جهت یابی فضایی ایفا می کند، به تنهایی دارای حداقل ۲۷ نوع نورون مختلف است.

تنوع باورنکردنی نورون ها در مغز بعلت نوروژنز در طول رشد جنینی است. در طول این فرآیند، سلول‌های بنیادی عصبی تمایز می‌یابند. یعنی تبدیل به انواع سلول‌های تخصصی می‌شوند.

اعتقاد بر این بود که نوروژنز در انسان فقط در طول رشد جنینی رخ می دهد. تصور می‌شد سلول‌های مغز و مدارهای آنها ثابت هستند. تغییرات زمانی رخ می‌دهد که سلول‌ها از بین رفته و حجم مغز کاهش یابد.

با این حال مشخص شد که سلول‌های دیگر مانند میکروگلیا، آستروسیت‌ها و اولیگودندروسیت‌ها می‌توانند در بزرگسالان تقسیم شوند و به آسیب پاسخ دهند. علیرغم اینکه این سلول ها قادر به تقسیم هستند، تنها نورون ها قادر به تکثیر خود نیستند.

مقالات زیادی راجع به مغز، نخاع، یاخته عصبی، هیپوتالاموس، سیناپس عصبی، آلزایمر و سیستم عصبی در نشریه جهان شیمی فیزیک منتشر شده است. در این مقاله در مورد نوروژنز در بزرگسالی مطلب کاملی در اختیارتان قرار میدهیم.

تاریخچه کشف نوروژنز

تا همین اواخر، دانشمندان علوم اعصاب معتقد بودند که سیستم عصبی مرکزی، از جمله مغز، قادر به نوروژنز نیست و قادر به بازسازی نیست. با این حال، سلول‌های بنیادی در بخش‌هایی از مغز بالغ در دهه ۱۹۹۰ کشف شد. نوروژنز بزرگسالان اکنون به عنوان یک فرآیند طبیعی که در مغز سالم رخ می‌دهد پذیرفته شده است. نوروژنز در طول رشد جنینی و همچنین در بخش‌هایی از مغز بزرگسالان پس از تولد رخ می‌دهد.

این فرآیند که به عنوان نوروژنز بالغ شناخته می شود، برای اولین بار در دهه ۱۹۶۰ شناخته شد، اگرچه تا دهه ۱۹۹۰ طول کشید تا این رشته بپذیرد که نوروژنز در حیوانات بالغ می تواند نقش اساسی در عملکرد مغز ایفا کند.

از آنجایی که سلول های بنیادی می توانند تقسیم شوند و به انواع مختلفی از سلول ها تمایز پیدا کنند. کشف آنها در مغز بالغ نشان داد که نوروژنز می تواند کلید درمان بیماری های عصبی مانند بیماری آلزایمر باشد. از آن زمان، نوروژنز در هیپوکامپی انسان بالغ نیز رخ می دهد. اخیرا تایید شده که در آمیگدال رخ می دهد.

نوروژنزیس چیست

نوروژنز به عنوان فرآیندی تعریف می شود که از طریق آن نورون های جدید در مغز از طریق رشد قبل از تولد و در بزرگسالی تشکیل می شوند. به طور سنتی اعتقاد بر این بود که نوروژنز فقط در طول رشد جنینی اتفاق می‌افتد.

مغز انسان از میلیاردها سلول از جمله نورون ها، گلیا و تعداد نامشخصی از زیرگروه ها تشکیل شده است. در مراحل اولیه رشد، در مراحل جنینی، اکثریت قریب به اتفاق این سلول ها تولید می شوند.

نوروژنز در جنین

نوروژنز اولیه با جدا شدن صفحه عصبی از اکتودرم (خارجی ترین لایه جوانه در طول رشد جنینی اولیه) برای تشکیل شیار عصبی آغاز می شود.

سپس این لوله برای تشکیل لوله عصبی استفاده میشود. پیش ساز سیستم عصبی مرکزی است. تاج عصبی، یک گروه موقت از سلول ها، ترکیب می شود. سپس تاج عصبی سلول‌های بنیادی تاج عصبی را تولید می‌کند. سپس به انواع سلول‌های مختلف تبدیل می‌شوند و به توسعه بافت‌ها و اندام‌ها کمک می‌کنند.

تنوع نورون ها در مغز نتیجه نوروژنز در طول رشد جنینی است. این فرآیند را به ویژه در طول رشد بسیار مهم می کند.

در طول نوروژنز، سلول های بنیادی عصبی تمایز می یابند، به این معنی که آنها به یکی از تعدادی از انواع سلول های تخصصی، در زمان ها و مناطق خاصی در مغز تبدیل می شوند.

نوروژنز در بزرگسالی

نوروژنز یا عصب زایی بزرگسالان به توانایی سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع) برای تولید نورون های جدید در بزرگسالی اشاره دارد. این تفاوت از عصب زایی است که برای توصیف فرآیندهای تولید عصبی در طول دوره قبل از تولد (جنین) رخ می دهد و تا سال های اولیه زندگی پس از زایمان متمایز می شود.

در دهه ۱۸۰۰ و نیمه اول قرن بیستم، دانشمندان و محققان بر این باور بودند که رشد نورون های جدید فقط در اوایل زندگی اتفاق می افتد و در مرحله ای از رشد متوقف می شود، به طوری که هیچ نورون جدیدی در مغز یا نخاع نمی تواند تشکیل شود. پس از این «عصر بحرانی». برخی از دانشمندان در آن زمان این موضوع را به عنوان واقعیت مورد مناقشه قرار دادند، اما هیچ ابزاری برای رد این ایده به طور گسترده پذیرفته نشدند. در دسترس نبودن تجهیزات پیشرفته در آن زمان و تحقیقات علمی کمتر پیشرفته و تکنیک های آزمایشگاهی به این معنی بود که این تصور برای مدت بسیار طولانی بدون چالش باقی می ماند.

سلول های بنیادی عصبی در نوروژنز

سلول های بنیادی عصبی می توانند سلول های عصبی جدیدی از هر نوع تولید کنند. هنگامی که سلول های بنیادی مغز جدا می شوند و در یک ظرف رشد می کنند، به طور مداوم تقسیم می شوند و توده های کروی بزرگی از سلول ها را ایجاد می کنند. هر توده کروی که نوروسفر نامیده می شود توسط یک سلول بنیادی تولید می شود. هنگامی که در معرض مواد شیمیایی مختلف قرار می گیرند.

سلول های بنیادی می توانند به طور نامحدود تقسیم شوند تا سلول های بنیادی بیشتری تولید کنند، یا تمایز پیدا کنند تا سلول های تخصصی تری مانند سلول های پیش ساز عصبی ایجاد کنند. این سلول های پیش ساز خود به انواع خاصی از نورون ها تمایز می یابند. همانطور که در نمودار زیر مشاهده می شود، سلول های بنیادی عصبی نیز می توانند به سلول های پیش ساز گلیال تمایز یابند که باعث ایجاد سلول های گلیال مانند آستروسیت ها، الیگودندروسیت ها و میکروگلیا می شوند.

سلول های بنیادی عصبی پتانسیل تولید انواع سلول های عصبی را دارند. آنها به سلول های پیش ساز عصبی که باعث ایجاد نورون می شوند یا پیش سازهای گلیال که منجر به سلول های گلیال می شوند تمایز می یابند.

نواحی مغز در نوروژنز بزرگسالی

نوروژنز بزرگسالان در سه ناحیه در مغز پستانداران شناخته شده است:

• ناحیه زیر دانه ای: قسمت دندانه دار در هیپوکامپ، ناحیه ای است که در تنظیم یادگیری و حافظه نقش دارد.
• ناحیه زیر بطنی: در سراسر دیواره های جانبی بطن های جانبی مغز قرار دارد.
• آمیگدال: نمای تاجی مغز انسان بالغ، بطن‌های جانبی و ناحیه زیر بطنی که در آن نوروژنز بزرگسالان رخ می‌دهد.

عملکرد نوروژنز بزرگسالان چیست

نورون های تشکیل شده در ناحیه زیر بطنی به پیاز بویایی، ناحیه ای از مغز مسئول بویایی است، یعنی حس بویایی ما مهاجرت می کنند. جلوگیری از نوروژنز بزرگسالان در ناحیه زیر بطنی عملکردهای شناختی از جمله حافظه بویایی را مختل می کند.

نورون‌های تازه متولد شده از نوروژنز بزرگسالان در هیپوکامپ نقش مهمی در تنظیم خلق و خو، حافظه و یادگیری فضایی دارند. در سال ۲۰۱۵، دانشمندان علوم اعصاب دو نوع متمایز از سلول های بنیادی را در هیپوکامپ کشف کردند و نشان می دهد مناطق مختلف هیپوکامپ مسئول کنترل یادگیری فضایی و خلق و خو هستند.

آیا می توان نوروژنز بزرگسالان را افزایش داد

تحقیقات روی شکنج دندانه دار هیپوکامپ نشان می دهد که عوامل مختلفی می توانند نوروژنز بزرگسالان را تعدیل کنند. به عنوان مثال، محققان QBI دریافته اند که ورزش نوروژنز را در شکنج دندانه دار افزایش می دهد و در نتیجه باعث افزایش تولید نورون های نوزاد می شود.

برعکس، مشخص شده است که افسردگی باعث کاهش نوروژنز می شود و نوروژنز بزرگسالان نیز با افزایش سن کاهش می یابد.

دانشمندان علوم اعصاب اکنون علاقه مند به توسعه روش هایی برای مهار مخزن مغز از سلول های بنیادی عصبی و سلول های پیش ساز برای تقویت نوروژنز هیپوکامپ هستند. با افزایش تولید نورون‌های نوزاد، دانشمندان علوم اعصاب ممکن است بتوانند زوال شناختی مرتبط با سن، بیماری‌های تخریب‌کننده عصبی از جمله زوال عقل و بیماری‌های روانی را درمان کنند.

نورون ها چگونه کار می کنند

تفاوت اصلی بین نورون ها و گلیا در این است که نورون ها تحریک پذیر هستند. این بدان معنی است که آنها رویدادهای الکتریکی به نام پتانسیل عمل را تولید می کنند که به عنوان تکانه های عصبی یا سنبله نیز شناخته می شوند. تکانه های عصبی به نورون ها اجازه می دهند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، محاسبات انجام شود و اطلاعات پردازش شوند.

هنگامی که یک نورون می‌جهد، یک انتقال‌دهنده عصبی آزاد می‌کند. یک ماده شیمیایی که قبل از رسیدن به نورون‌های دیگر، مسافت کمی را در سیناپس طی می‌کند. هر زمان که یک نورون اوج می گیرد، انتقال دهنده های عصبی از صدها سیناپس آن آزاد می شوند و در نتیجه با صدها نورون دیگر ارتباط برقرار می کنند.

نورون ها از طریق سیناپس ها ارتباط برقرار می کنند

این نورون ها وقتی به صحبت نورون های دیگر گوش می دهند چه می شنوند؟ این بستگی به زبانی دارد که صحبت می شود یا هویت انتقال دهنده عصبی آزاد شده. اگرچه برخی تحقیقات استثناهایی را نشان داده اند، اکثریت قریب به اتفاق نورون ها در حال حاضر تک زبانه هستند. آنها فقط می توانند یک نوع انتقال دهنده عصبی را آزاد کنند.

بیشتر اینها (۸۰٪) فرستنده تحریکی گلوتامات را آزاد می کنند که باعث افزایش ناگهانی در نورون های هدف می شود. در حالی که سایر نورون ها GABA را آزاد می کنند، یک انتقال دهنده عصبی بازدارنده که برای جلوگیری از اسپک شدن عمل می کند. سایر انتقال دهنده های عصبی عبارتند از:

• دوپامین (که از دست دادن آن منجر به بیماری پارکینسون می شود)
• سروتونین
• استیل کولین
• گلیسین

ارتباطات عصبی

ارتباطات عصبی به‌عنوان تعادلی بین تاثیرات تحریک‌کننده و بازدارنده تنظیم می‌شود. یک نورون معین صدها ورودی دریافت می کند، منحصرا روی دندریت ها و بدنه سلولی. این ورودی ها بسته به آنچه که مغز در حال فکر کردن است، در یک الگو دائما در حال تغییر، اضافه و کم شدن است. این فرآیندی به نام ادغام سیناپسی است که تعیین می کند آیا یک نورون فعال می شود یا خیر.

برای فعال شدن، کل ورودی باید به آستانه ای برسد که در آن تحریک به اندازه کافی بر مهار بیشتر باشد.

نورون ها متنوع هستند

نورون ها همه یکسان نیستند. برای شروع، آنها انتقال دهنده های عصبی مختلف را آزاد می کنند. علاوه بر این، چندین زیر کلاس مختلف از نورون ها می توانند از یک فرستنده استفاده کنند. به نظر می رسد که این زیر کلاس های مختلف برای وظایف مختلف مغز مناسب هستند، اگرچه ما هنوز به طور کامل نمی دانیم که این وظایف چیست. یکی از اهداف اصلی علوم اعصاب معاصر، درک میزان این تنوع است.

چند نوع نورون مختلف وجود دارد. چگونه می توانیم یک نوع نورون را تعریف کنیم؟ همه آنها چه کار می کنند؟ آیا انواع خاصی در بیماری‌های مختلف مهم‌تر از سایرین است و آیا می‌توانیم آنها را برای درمان هدف قرار دهیم؟

انقلاب ژنتیکی در حال انجام این سوالات را بیش از هر زمان دیگری قابل حل کرده است، با این حال هنوز راه زیادی در پیش داریم. هنگامی که این تنوع را درک کردید و آن را با این واقعیت ترکیب کردید که ۸۶ میلیارد نورون وجود دارد (به علاوه حداقل به همین تعداد گلیا).

راهکار برای تقویت نوروژنز

مدت‌ها تصور می‌شد که سلول‌های مغزی که با آن‌ها متولد شده‌اید، تنها ذخایر شما برای تمام زندگی شما هستند. هر گونه تغییر در مغز شما صرفا به دلیل انعطاف پذیری عصبی است. شبکه های عصبی که از طریق اتصالات جدید یا هرس عصبی تطبیق می یابند. با این حال، یک یافته نسبتا مدرن در علوم اعصاب این است که شما سلول های مغزی جدیدی را رشد می دهید، فرآیندی که نوروژنز نامیده می شود. این حتی در سنین بالا نیز رخ می دهد.

مانند هرس عصبی، اگر نورون های جدید مورد استفاده قرار نگیرند، احتمالا از بین خواهند رفت. اما اگر آنها درگیر نوعی یادگیری پرتلاش باشند، یا فعالیت هایی که مستلزم تمرکز در یک دوره زمانی طولانی است، می توان آنها را طولانی مدت نگه داشت. این امر بر اهمیت یادگیری در رشد مغز ما در طول زندگی تاکید می کند.

چیزی که تعداد کمی از مردم از آن آگاه هستند، این است که نورون های جدید در مغز بزرگسالان در واقع پلاستیک تر هستند و تحریک پذیری بیشتری دارند. به همین دلیل تصور می شود که آنها می توانند نقش ویژه ای در بهبود نتایج توانبخشی شناختی برای شرایطی مانند آسیب مغزی یا سکته داشته باشند.

علم جدیدتر نشان می دهد که میزان نوروژنز تحت تاثیر سبک زندگی ما قرار می گیرد. در واقع راه‌ های زیادی برای افزایش نرخ رشد نورون‌های جدید کشف شده است. بنابراین اجازه دهید در اینجا به ۵ مورد از آنها نگاهی بیندازیم.

ارتباطات اجتماعی

فعالیت هایی مانند یادگیری یک مهارت جدید، مسافرت، یادگیری زبان، ایجاد ارتباطات اجتماعی جدید یا عمیق تر، و مقابله با چالش های فکری، همگی محرک های نوروژنز هستند. همه چیز در مورد این است که از منطقه راحتی خود خارج شوید، چیزهای جدیدی را تجربه کنید و به طور منظم دچار چالش ذهنی شوید.

این رویکرد از تجربیات جدید و چالش‌های تازه کلیدی است. زیرا نه تنها باعث رشد نورون‌های جدید می‌شود، بلکه باعث می‌شود سلول‌های مغزی جدید در طولانی مدت با شما بمانند. محیط غنی شده همچنین به معنای چیزهای ساده ای مانند خواب خوب که به پاکسازی مغز از سموم کمک می کند. قرار گرفتن در معرض نور خورشید که باعث تولید ویتامین D و هورمون های رشد می شود.

 ورزش کنید

ورزش که نوشدارویی برای سلامتی در نظر گرفته می شود، اثرات قابل توجهی بر روی مغز و همچنین بدن دارد.

فعالیت های هوازی مانند دویدن، دوچرخه سواری، شنا و حتی رابطه جنسی، راه های موثری برای تقویت نوروژنز هستند. هدف این است که قلب برای بیش از ۲۰ دقیقه در یک زمان و به طور منظم پمپاژ کند. در این حالت سطوح چندین هورمون رشد در مغز افزایش می یابد.

علاوه بر این، افزایش اندورفین به کاهش استرس کمک می کند. چیزی که می تواند تاثیرات منفی بر نوروژنز داشته باشد.

رژیم غذایی سالم

ما همان چیزی هستیم که می خوریم و بدون مواد بیولوژیکی مناسب برای کار با بدن نمی توانیم سلول های جدیدی از هر نوع را به طور موثر تولید کنیم. نکته کلیدی مصرف چربی های مناسب است، زیرا این چربی ها ۶۰ درصد مواد خام مغز را تشکیل می دهند. امگا ۳ به ویژه برای نوروژنز مهم است.

تا حدودی برخلاف شهود، نشانه هایی نیز وجود دارد که روزه داری موقت یا محدودیت کالری باعث افزایش رشد نورون ها می شود.

داروهای ضد افسردگی

اگرچه بیشتر انواع داروهای ضد افسردگی برای استفاده عمومی غیرقانونی هستند. اما از دیدگاه پزشکی علاقه‌ای برای درمان بیماری‌ها یا بیماری‌های شناختی وجود دارد. شاید به دلیل کاهش ترس، سیلوسایبین و همچنین شاهدانه، که به نظر می‌رسد خاصیت عصبی را افزایش می‌دهد، نوروژنز را تقویت می‌کند. سایر مواد سنتی تر مانند کتامین (یک بی حس کننده خفیف) و ایبوگائین (از ریشه درخت) نیز برای افزایش سطوح نوروژنز مصرف میشوند. برخی از انواع داروهای ضد افسردگی نیز ممکن است مفید باشند، اما تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.

مدیتیشن و یوگا

مدیتیشن برای ذهن و بدن مفید است. در کاهش استرس، اضطراب و افسردگی موثر است.

علوم اعصاب در حال کشف چیزهای زیادی در مورد روشی است که مغز شما می تواند با رشد سلول های مغزی جدید در طول زندگی شما سازگار شود. این احتمال وجود دارد که در این حوزه جدید تحقیقاتی، موارد بسیار بیشتری در سال های آینده کشف شود. با این حال، آنچه ما می دانیم این است که راهبردهای عملی زیادی برای تقویت عملکرد و سلامت مغز شما با مزایای طولانی مدت وجود دارد.

نوروژنز چگونه رخ می دهد

فرآیند نوروژنز در مغز با تحریک سیگنال های عصبی آغاز می شود. این می تواند از تعدادی از عوامل مانند فعالیت تحریک شده در مناطق خاصی از مغز ناشی شود. سپس به رشد و تحریک سلول های بنیادی عصبی کمک می کند.

این سلول های بنیادی یا به طور نامحدود تقسیم می شوند تا سلول های بنیادی بیشتری تولید کنند یا برای ایجاد سلول های پیش ساز عصبی تمایز می یابند. سلول های پیش ساز عصبی مرحله ای بین سلول های بنیادی و نورون های کاملا تشکیل شده هستند.

در این مرحله، سلول های پیش ساز عصبی نیز برای ایجاد انواع خاصی از نورون ها تمایز می یابند. به همین ترتیب، سلول های گلیا، سلول هایی هستند که عملکردهای حمایتی در CNS دارند. توسط سیگنال های گلیوژنیک تحریک می شوند تا به تحریک سلول های بنیادی عصبی کمک کنند.

سلول‌های بنیادی عصبی با سیگنال‌های گلیوژنیک به پیش‌سازهای گلیال تبدیل می‌شوند. سپس به سلول‌های پشتیبان مانند آستروسیت‌ها و الیگودندروسیت‌ها تمایز می‌یابند.

این فرآیند به جای نوروژنز به عنوان گلیوژنز شناخته می شود. نشان داده شده است که نورون های موجود در CNS پستانداران از سه دسته سلول های بنیادی و پیش ساز منش می گیرند: سلول های عصبی اپیتلیال، سلول های گلیال شعاعی و پیش سازهای پایه.

شروع نوروژنز سلول های عصبی اپیتلیال را به سلول های گلیال شعاعی تبدیل می کند که مسئول تولید تمام نورون های CNS از جمله سلول های حمایت کننده، آستروسیت ها و الیگودندروسیت ها هستند.

نوروژنز در هیپوکامپ

همانطور که قبلا ذکر شد، نوروژنز در پستانداران بالغ کشف شده است که در دو ناحیه اصلی رخ می دهد: ناحیه زیر دانه ای SGZ شکنج دندانه دار هیپوکامپ، و ناحیه زیر بطنی SVZ واقع در سراسر بطن های جانبی مغز.

هیپوکامپ بخشی از سیستم لیمبیک است و در اعماق لوب گیجگاهی انسان قرار دارد. این ناحیه بخشی حیاتی از مغز است که برای ایجاد خاطرات جدید، یادآوری و یادگیری ضروری است.

سلول‌های آستروسیت در شکنج دندریت هیپوکامپ پروتئین‌هایی را تولید می‌کنند که فرآیند نوروژنز را آغاز می‌کنند. نقش نوروژنز در شکنج دندریت به آن کمک می کند تا اطلاعات جدید را رمزگذاری کند.

در آزمایش‌های حیوانی، نوروژنز در این ناحیه با تزریق یک نشانگر رادیواکتیو به مغز آن‌ها اندازه‌گیری می‌شود که خود را به سلول‌های در حال تقسیم متصل می‌کند. شمارش سلول های علامت گذاری شده هنگام مرگ حیوان نشان می دهد که دقیقا چند سلول تکثیر شده است.

میزان نورون های متولد شده در بزرگسالی در هیپوکامپ حدود ۷۰۰ در روز است. در نتیجه تقریبا یک سوم نورون های هیپوکامپ در طول زندگی فرد جایگزین می شوند.

تصور می شود که نوروژنز بزرگسالان در هیپوکامپ نقش مهمی در تنظیم خلق و خو، حافظه فضایی و اجازه ذخیره خاطرات جدید بازی می کند. با این حال، ایجاد سلول‌های مغزی جدید در هیپوکامپ می‌تواند حافظه‌های موجود در این ناحیه را مختل کند.

ادامه نوروژنز در هیپوکامپ

بیشتر خاطرات در هیپوکامپ شکل می گیرند و سپس به ذخیره سازی طولانی مدت در جای دیگری منتقل می شوند. برای مدتی، خاطرات در هیپوکامپ و سایر نواحی مغز برای چند سال وجود دارند تا زمانی که حافظه از هیپوکامپ پاک شود.

تا زمانی که خاطرات از قبل موجود به طور کامل منتقل نشوند، ورود سلول های جدید ممکن است خاطراتی را که قبلا در آنجا ذخیره شده اند ضعیف کند. این ممکن است دلیلی باشد که چرا ما نمی توانیم تمام خاطرات خود را از دوران جوانی خود حفظ کنیم.

نوروژنز بطن های جانبی در نهایت به پیاز بویایی منتقل می شود. لامپ بویایی ساختاری است که در نزدیکی جلوی مغز در هر دو نیمکره مغز قرار دارد که ورودی عصبی را در مورد بوها دریافت می کند.

اگر از رشد سلول های جدید جلوگیری شود، این می تواند بر عملکرد شناختی، از جمله حافظه بویایی تاثیر منفی بگذارد. نوروژنز بزرگسالان می‌تواند در آمیگدال، ناحیه‌ای از مغز که برای پردازش خاطرات عاطفی مهم است، رخ دهد.

تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است، اما این می تواند راهی برای شکل گیری خاطرات عاطفی جدید باشد.

چرا نوروژنز مهم است

از آنجایی که سلول‌های بنیادی می‌توانند به انواع مختلفی از سلول‌ها تقسیم و تمایز شوند. کشف نوروژنز در مغز بالغ انسان نشان می‌دهد. این می‌تواند برای درمان بیماری‌های تخریب‌کننده عصبی مانند بیماری آلزایمر کلیدی باشد.

در حال حاضر، هیچ درمانی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد. با این حال، دانشمندان علوم اعصاب اکنون علاقه مند به توسعه روش هایی هستند که در آن از سلول های بنیادی مغز و سلول های پیش ساز برای تقویت نوروژنز در هیپوکامپ استفاده کنند.

اگر آنها در افزایش تولید نورون های جدید در این زمینه موفق باشند. ممکن است قادر به درمان این بیماری های عصبی و درمان حافظه و زوال مغزی مرتبط با سن و بیماری های روانی باشند.

اغلب بین نوروژنز و شکل پذیری سیناپسی بحث متقابل وجود دارد که به عنوان تغییر در فعالیت در طول انتقال سیناپسی شناخته می شود. پلاستیسیته سیناپسی یک ارتباط عصبی فیزیولوژیکی یادگیری است و توانایی سازماندهی مجدد و انطباق مغز در پاسخ به محیط در حال تغییر را تشکیل می دهد.

در نهایت، روش‌هایی برای تحریک آمیگدال برای تولید سلول‌های مغزی جدید می‌تواند پتانسیل درمان اختلالات مرتبط با ترس، مانند اضطراب، اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی را داشته باشد.

چه چیزی باعث افزایش و کاهش نوروژنز می شود

علت اصلی کاهش نوروژنز افزایش سن است. انحطاط طبیعی مغز ناشی از بیماری نیست و بنابراین نمی توان از آن جلوگیری کرد.

تحقیقات نشان داده است بیشتر نورون‌ها تا زمان مرگ سالم می‌مانند. اما اندازه مغز می‌تواند از سن ۲۰ تا ۹۰ سالگی حدود ۵ تا ۱۰ درصد کاهش یابد.

همچنین پیشنهاد می شود که عوامل سبک زندگی مانند افزایش سطح گلوکز خون از غذاها، کمبود ورزش و کم خوابی همگی می توانند باعث کاهش نوروژنز شوند.

کاهش نوروژنز نیز با شرایط سلامت روانی مانند افسردگی، اضطراب و اختلال استرس پس از سانحه مرتبط است.

در مقابل، پیشنهاد شده است که ورزش می تواند نوروژنز را در شکنج دندانه دار افزایش دهد و در نتیجه نورون های جدید بیشتری تولید شود. نوروژنز بزرگسالان نیز می تواند با تعامل اجتماعی، یادگیری و رژیم غذایی سالم تحریک شود.

اساسا در نظر گرفته می شود که فعالیت هایی که می توانند مغز را به روشی مثبت تحریک کنند به تولید سلول های جدید کمک می کند. در نهایت مشخص شد که داروهای ضد افسردگی و درمان تشنج الکتریکی از دیگر روش‌های افزایش نوروژنز هستند.

نوروژنز بزرگسالان و بیماری عصبی

اکنون نوروژنز بزرگسالان به عنوان یک واقعیت شناخته شده است. تمرکز به سمت تعیین عواملی که بر نوروژنز بزرگسالان تاثیر می‌گذارند (افزایش یا کاهش میزان وقوع آن) و عملکرد این نورون‌های تولید شده بالغ تغییر کرده است.

نشان داده شده است که عواملی مانند ورزش بدنی، زندگی در یک منطقه غنی شده از نظر محیطی و کارهای ذهنی چالش برانگیز از جمله موارد دیگر باعث بهبود سرعت تولید نورون های جدید در هیپوکامپ بالغ و همچنین افزایش طول عمر این نورون های تازه تولید شده می شود.

در همین راستا، دانشمندان موفق شده‌اند نشان دهند که حیوانات آزمایشگاهی که در آن‌ها میزان نوروژنز با ابزارهایی مانند تمرین بدنی افزایش یافته است، در کارهایی مانند یادگیری یک مهارت جدید بهتر عمل می‌کنند.

در ضمن، سطوح بالایی از نوروژنز هیپوکامپ بزرگسالان مبتلا به بیماری‌هایی مانند سکته مغزی، آلزایمر، بیماری پارکینسون و زوال عقل مشاهده شده است. این بیماری‌ها با مرگ و تخریب نورون‌ها مشخص می‌شوند و فرض بر این است که سطوح بالای نوروژنز روشی است که بدن برای جایگزینی نورون‌هایی که از دست رفته‌اند، استفاده می‌کند.

نقش فیزیوتراپیست در بهبود نوروژنز

با توجه به اینکه ورزش بدنی و غنی سازی محیط باعث بهبود سطوح نوروژنز بزرگسالان می شود. فیزیوتراپیست ها می توانند با همکاری با بیماران مبتلا به بیماری های عصبی برای ارتقای فعالیت هایی که نوروژنز هیپوکامپ را تقویت می کنند. ظرفیت های بازسازی بدن را افزایش دهند. عبارتند از:

• ترویج یک سبک زندگی و تغذیه سالم، اجتناب از استفاده مواد مخدر. استفاده از داروهایی مانند متآمفتامین باعث کاهش سرعت نوروژنز و کاهش عملکردهای شناختی می شود.
• ایجاد یک رژیم ورزشی به عنوان بخشی از برنامه درمانی برای بیماران عصبی نشان می دهد که چرا فیزیوتراپی و تجویز ورزش نقش مهمی دارند.